|
Як гэта па-эўрапейску:паміраць у поўнай галечы,сьляпым,забытым чытачамі, калегамі, уладамі,выдаўцамі, гісторыкамі, партыйнымі кіраўнікамірознага ўзроўню, ідэалагічнымі адздзеламі,настаўнікамі роднай мовы, кіраўнікамігурткоў мастацкага слова, былымі падпісчыкамігазэты «Наша Ніва»… Як Мадыльяні, альбо Кафка, альбо Норвід… Што заставалася ў спадчыну? Пустка,на якой наканавана было зьявіццатваёй магіле. Навошта тлумачыць, ведаеш сам:на пустках нетрывалыя нават пахаваньні валадароў.Ці мусіш чакаць лепшай долі? Няўтульна пачуваць сябедагістарычным выкапнем, да якогазрэдку, з нагоды круглай даты, прыляталі на самалёцебеларускія савецкія пісьменьнікі.Зьбіралі іх у дэлегацыю па Дамах творчасьці ілецішчах на Нарачы,і везьлі ў Полацак на экскурсію —паглядзець на Янку Журбу. Ты не такі як яны,—ты і яны гэта выдатнаразумелі,—ты дакастрычніцкі,і гэтае вызначэньне, як Дамоклаў меч,вісела над тваёй галавой. «Чаму Вы не прыходзіце да нас на літаб’яданьне?» —запытаўся ў паэта аднойчы юнак, які стаў затымсавецкім паэтам. «Малады чалавек, я тут хаваюся,» —адказаў яму Журба. І ўсё ж на нешта ты, дзядзька Янка, спадзяваўся —ці то на цуд,ці то на вышэйшую, боскую справядлівасьць,—бо пасяліўся побач са Спаскай царквой,бліжэй да Эўфрасіньні Полацкай.Тут непадалёк цябе і пахавалі —на Ксавер’еўскіх могілках.Гэта адзіная магіла, на якуюя прыходжу ў гэтым горадзе.Сьпі спакойна, паэце,я цябе не забуду.
|
|
